Kiedy człowiek nie brzmi dumnie

Wyłysiałe, niedożywione, poranione ciałko oblepione brudną sierścią. Od tak, obraz nędzy i rozpaczy stworzony przez człowieka. Pomimo wszystko ciemne oczka i duża głowa, która wyraźnie odznacza się od wyniszczonego ciała podąża wzrokiem za człowiekiem. Wciąż kocha, uważa że człowiek to jej szczęście.

Tylko co to szczęście zrobiło z tym niegdyś słodkim szczeniakiem? A może ta sunia nigdy nie była zadbaną puchatą kulką? Wygląda jakby żyła w jakiejś koszmarnie małej i brudnej klatce. Udało jej się uciec? Może pan po prostu ją wyrzucił, gdy niezbędne okazało się leczenie?